Σχόλια για το Πρόγραμμα

Αγαπητέ συνάδελφε,

Καθώς το πρώτο εξάμηνο του προγράμματος προϋπηρεσιακής κατάρτισης έφτασε σχεδόν στο τέλος του θα ήθελα να εκφράσω κάποιες παρατηρήσεις.

Ξοδεύονται για αυτό το πρόγραμμα πολλά λεφτά από το Υπουργείο Παιδείας, όμως στο τέλος της ημέρας πόσο χρήσιμο είναι τελικά και με τι εφόδια φεύγει από αυτό ο υποψήφιος εκπαιδευτικός? Προσωπικά μέχρι στιγμής αισθάνομαι ότι τα οφέλη που αποκόμισα από το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι ελάχιστα. Και εξηγώ: Κάνουμε μαθήματα τα οποία μπορεί να παρουσιάζουν ενδιαφέρον από εγκυκλοπαιδικής πλευράς μεν, είναι άχρηστα στην επαγγελματική ζωή ενός εκπαιδευτικού δε. Δεδομένου ότι όλοι για να βρισκόμαστε στο πρόγραμμα έχουμε περάσει ήδη από ένα πανεπιστήμιο, αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη τόσο εμείς όσο και τα ίδια τα παιδιά τα οποία καλούμαστε να διδάξουμε, είναι η επιμόρφωση μας σχετικά με παιδαγωγικά θέματα. Καλούμαστε να κάνουμε ένα σωρό εργασίες, και ακόμα και οι ίδιοι οι διδάσκοντες παραδέχονται ότι παρακολούθηση του μαθήματος τους δεν είναι απαραίτητη για την εκπόνηση της εργασίας.

Σε τι εξυπηρετεί το εκπαιδευτικό σύστημα το γεγονός ότι οι μέλλοντες εκπαιδευτικοί έχουν να κάνουν ένα σωρό εργασίες, απλά ψάχνοντας κάποια βιβλιογραφία και στο διαδίκτυο? Αλλά ακόμη και στα υποχρεωτικά μαθήματα, μας βομβαρδίζουν με ένα σωρό θεωρίες, 3 με 5 επίπεδα ετοιμότητας, τάξεις μεικτής ικανότητας, συνεργατική μάθηση, ταξινομίες του Bloom, πυρηνική γνώση, μεταγνώση κτλ, κανείς όμως δεν μας έχει πει πιο στοιχειώδη πράγματα. Όπως για παράδειγμα το πώς θα χειριστούμε μια σχολική τάξη, ένα παιδί που έχει κάποιο πρόβλημα. Δεν χωράει αμφιβολία ότι στα σχολεία υπάρχει πρόβλημα πειθαρχίας, πως μπορούμε σαν νέοι εκπαιδευτικοί να χειριστούμε κάποιες καταστάσεις με τις οποίες σίγουρα θα έρθουμε όλοι αντιμέτωποι. Θα έχουμε απέναντι μας παιδιά, που βρίσκονται στην εφηβεία, και όλοι μας ξέρουμε πως αυτή η περίοδος της ζωής του ανθρώπου δεν είναι καθόλου εύκολη.

Δεν θα έπρεπε να κάνουμε κάποιο μάθημα για το πώς να χειριζόμαστε και πώς να συμπεριφερόμαστε σε αυτά τα παιδιά? Πώς να αντιδρούμε και πώς να χειριζόμαστε τα παιδιά αυτά όταν προβαίνουν σε βίαιες πράξεις είτε εναντίον εκπαιδευτικών είτε εναντίο συμμαθητών τους.

Επίσης στα σχολεία σήμερα υπάρχουν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ,αναπηρίες, νοητική στέρηση. Όλοι θα έχουμε τέτοια παιδιά στις τάξεις μας, και πολλοί από μας θα χρειαστεί να κάνουμε και τη λεγόμενη «στήριξη» σε αυτά τα παιδιά. Πως όμως θα τα αντιμετωπίσουμε αφού δεν έχουμε τις απαραίτητες γνώσεις? Πως προσπαθεί το υπουργείο παιδείας να εφαρμόσει ενιαία εκπαίδευση επιμορφώνοντας τους εκπαιδευτικούς τους σε θέματα φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας και αγνοώντας καταστάσεις και προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν στα σχολεία?

Ακόμη θα ήθελα να αναφερθώ κι εγώ με τη σειρά μου στη συμπεριφορά ορισμένων διδασκόντων . Τυγχάνει να ανήκω κι εγώ στο συγκεκριμένο ακροατήριο όπου συνέβηκε το περιστατικό που αναφέρει η φιλόλογος συνάδελφος. Σήμερα σε ένα άλλο μάθημα, κάποιος συνάδελφος λέει στην καθηγήτρια το εξής: «Μας είπατε αυτό, ο κύριος ***** όμως την περασμένη φορά μας είπε το Α, αλλά όχι το Β» Η απάντηση της καθηγήτριας ήταν «Σας το λέω εγώ!!» Το θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο και αντιεπιστημονικό μια ακαδημαϊκός να απαντά με αυτό τον αυταρχικό τρόπο. Στον ακαδημαϊκό τομέα όπως είναι γνωστό, υπάρχουν διάφορες σχολές που υποστηρίζουν διάφορες θεωρίες. Καθένας υποστηρίζει την άποψη του με λογικά επιχειρήματα και σέβεται τις απόψεις των συναδέλφων του.

Γενικά έχω παρατηρήσει ότι οι διάφοροι διδάσκοντες σε διαφορετικά μαθήματα, σε θέματα που πιθανόν υπάρχει επικάλυψη του ενός μαθήματος με το άλλο, μας λένε πράγματα που είναι μεταξύ τους αντικρουόμενα. Όταν τους αναφέρει κάποιος ότι στο τάδε μάθημα είπαμε αυτό, συνήθως απλά το απορρίπτουν, χωρίς καν να υποστηρίξουν την άποψη τους. Το θεωρώ γελοίο να πρέπει να κάνω εργασίες σε αυτά τα μαθήματα, και να γράψω αντικρουόμενα μεταξύ τους πράγματα, ανάλογα με το τι πιστεύει ο κάθε διδάσκον για να είναι αρεστή η εργασία μου στο συγκεκριμένο μάθημα.

Και για το τέλος κάτι θετικό. Το μόνο μάθημα που πιστεύω ότι θα με βοηθήσει πρακτικά τελικά στην πορεία μου ως εκπαιδευτικός, είναι αυτό της εκπαιδευτικής ψυχολογίας. Ο κύριος Γεωργίου μας αντιμετώπισε με σεβασμό και όχι σαν προπτυχιακούς φοιτητές του, και μέσα από το μάθημα του προσπάθησε να αναλύσει έστω και συνοπτικά κάποια θέματα, τα οποία θα μας βοηθήσουν στη ζωή μέσα στο σχολείο. Πιστεύω πως το μάθημα αυτό θα έπρεπε να ήταν πιο εκτεταμένο, και θα έπρεπε να διδάσκεται περισσότερες από 2 ώρες τη βδομάδα. Επίσης κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να υπάρχουν κι άλλα μαθήματα ψυχολογίας, με πιο συγκεκριμένη θεματολογία, που να έχουν σχέση πάντα με την εκπαίδευση. Το γενικό συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι ότι είναι κρίμα και άδικο για όλους και για το εκπαιδευτικό σύστημα να μην γίνεται σοβαρή δουλειά, και να χάνεται πολύτιμος χρόνος αλλά και χρήματα τα οποία θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για κάτι πολύ πιο εποικοδομητικό, ουσιαστικό και χρήσιμο.

Ευχαριστώ πολύ